การจัดการความรู้ Knowledge Management คณะศิลปะและการออกแบบ มหาวิทยาลัยรังสิต: กรกฎาคม 2012

สาขาวิชาศิลปะภาพถ่ายประชุมคณะกรรมการสอบไล่ภายนอก เพื่อพิจารณาการดำเนินการหลักสูตร ผลการเรียนการสอนของสาขาศิลปะภาพถ่าย ประจำภาคเรียนที่ 2/2554 เมื่อวันที่ 11 กรกฏาคม 2555 โดยมีรองศาสตราจารย์ สน สีมาตรัง เป็นประธาน ในการนี้ รองศาสตราจารย์พิศประไพ สาระศาลิน คณบดีคณะศิลปะและการออกแบบเข้าร่วมประชุมด้วย

จุลพร นันทพานิช อาจารย์พิเศษจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ สอนวิชาที่เน้นการออกแบบอย่างยั่งยืนรวมทั้งรักษาเอกลักษณ์ของท้องถิ่น ทั้งยังมีแนวคิดการดำเนินชีวิตแบบพอเพียง เรียกได้ว่าสอนจริง ปฏิบัติจริง ใช้ได้จริงทุกอย่าง หรือแม้กระทั่งสอนการรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมง่ายๆ โดยการเริ่มจากตัวเอง เช่น การปั่นจักรยานไปทำงาน การสร้างบ้านแบบประหยัดพลังงาน และอื่นๆอีกมากมาย ให้เป็นการดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย เพื่อเตรียมพร้อมรับกับสภาพแวดล้อมที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่าใจหายจากน้ำมือของมนุษย์

“พ่อผมเป็นคนเกาะสมุยครับ บ้านก๋งมีกิจการเดินเรือเป็นเรือบรรทุกสินค้า และทำสวนมะพร้าว พ่อก็เลยต้องมาคุมท่ามะพร้าวที่ฝั่งธนฯ เด็กๆก็จะไปๆมาๆ ระหว่างฝั่งธนฯกับสมุย สมัยก่อนใช้เวลาเดินทางไปสมุย 4 วัน ไม่มีไฟฟ้าใช้ ตอนหลังก๋งขาดทุนกับกิจการเดินเรือเลยต้องไปสร้างสวนอยู่บนภูเขา ผมก็เลยมีประสบการณ์ชีวิตกับธรรมชาติ

ผมจบปริญญาตรี จากจุฬาฯ ย้ายมาอยู่เชียงใหม่ได้ 14 ปี ทำวิจัยค้นคว้าในสถาบันพื้นถิ่น และนำกลับมาใช้จริงในชีวิตประจำวัน การดำเนินชีวิตก็ไม่ได้อยู่ห้องแอร์ ซึ่งคนทั่วไปมองว่าเราลำบาก แต่เราไม่ได้ลำบาก มันเป็นความเคยชินและเรารู้สึกว่าความสบายจากห้องแอร์เป็นความลำบากของเรามากกว่า เหตุผลที่สองคือในทางวิทยาศาสตร์การที่เราอยู่ในห้องแอร์มันไม่ดีเพราะประจุไฟฟ้าในอากาศของห้องแอร์มันเป็นลบ ซึ่งไม่ดีต่อระบบไฟฟ้าในร่างกาย อากาศก็ไม่ถ่ายเท และถ้าแอร์ไม่ได้ทำความสะอาด ฝุ่นก็จะวนเวียนในนั้น และเวลาอยู่ห้องแอร์เหงื่อคุณจะไม่ออก ของเสียในร่างกายมันก็ต้องไปออกทางไต ไตทำงานหนักขึ้น ยิ่งถ้าไม่ได้ออกกำลังกายตอนเย็นยิ่งไปกันใหญ่ เพราะเหงื่อออกมันสร้างความสมดุลให้กับร่างกาย

ทุกวันนี้ไปทำงาน ถ้ารีบก็ขับรถยนต์ไป ถ้าวันไหนไม่รีบ ผมนั่งรถเมล์เขียวจากบ้าน (อ.แม่ทา จ.ลำพูน)ไปลงสถานีขนส่งอาเขต ผมจะมีรถจักรยานไปฝากไว้ที่อาเขตเดือนละ 250 บาท แต่ข้อเสียคือควันเยอะไปหน่อย แต่ก็สนุกดี ขี่ไปผมก็จะไปแวะกาดสันป่าข่อย แวะคุยกับพ่อค้าแม่ค้าที่ขายของข้างทางไปเรื่อย

ถ้าคนเราช่วงอายุประมาณ 20 ปีต้นๆได้รับความสบาย อนาคตก็ต้องติดความสบายเพราะชินไปแล้ว สำหรับผมก็มีความเป็นอยู่แบบเดิมไม่เคยเปลี่ยน ถือว่าเป็นข้อดี ถ้าผมไปขับรถยนต์ก็จะรู้สึกไม่สนุก ไม่เหนื่อย แต่จะเกิดความล้านะ รำคาญตอนจอด เปลืองน้ำมัน เปลืองตังค์ มีความรู้สึกว่ารถยนต์มันสร้างภาระให้คนอื่น

เช่น การพ่นควัน ลองคิดดูนะครับ คนกลุ่มหนึ่งสามารถซื้อรถยนต์ได้ แต่ก็ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่สามารถซื้อรถยนต์ได้ ลุงป้าน้าอาในเชียงใหม่ยังขี่จักรยานอยู่เลย ซึ่งเราก็ควรจะเห็นใจเขาบ้าง บางคนก็อาจจะคิดว่าขี่จักรยานในเชียงใหม่เสี่ยง แล้วยังไงล่ะ ปล่อยให้ป้าๆเขาขี่กันกลุ่มเดียวเหรอ ซึ่งมันก็เกิดการไม่เท่าเทียม แต่อย่างน้อยตอนนี้เชียงใหม่เขาก็มีชมรมจักรยานวันอาทิตย์นะ ผมก็ไปร่วมด้วย บางทีก็เชิญอาจารย์นิรันดรมาบรรยาย ที่สำคัญเลยมันประหยัดตังค์ ผมทำบัญชีตอนที่ขี่จักรยานเทอมหนึ่งประหยัดไปเป็นหมื่นเลย ที่สำคัญคือประหยัดสภาพแวดล้อม

เชียงใหม่อากาศเสียมานานแล้ว คนคิดว่าของเสียมีแค่คาบอนด์มอนอกไซค์ แต่จริงๆแล้วมีสารตั้ง๒๐กว่าอย่างที่เป็นอันตราย เหมือนคนที่ไม่ได้นอนห้องแอร์ก็ต้องรับกรรมจากคนที่นอนเปิดแอร์ เหมือนชาวบ้านเผาไร่ เราก็ไปด่าเขาก่อนว่าทำให้โลกร้อน แต่ตัวเองก็นอนเปิดแอร์ ตัวเองใช้รถยนต์ การเผาไหม้ในห้องเครื่องรถยนต์มันส่งผลเสียยิ่งกว่าอีก เรื่องลดโลกร้อน ถ้าถอยก็ต้องถอยกันหมด ไม่ใช่ไปเรียกร้องให้ชาวบ้านหยุดเผาไร่อย่างเดียว คุณก็ต้องหยุดหรือลดการใช้รถยนต์ด้วยสิ

มีรายการวิทยุบอกว่า พบการเผาไหม้ที่ไหนให้แจ้งด่วน เจ้าหน้าที่ก็ตะบึงขับรถยนต์ไปจับ แล้วเป็นไง คุณก็เผาเหมือนกันนั่นแหละ เพราะเชิงวิศวกรรม เมื่อไรที่เกิดกระบวนการเผาไหม้ในห้องเครื่องรถยนต์ ผลเสียจากปฏิกิริยาเคมีมันเยอะกว่าอยู่แล้ว การลดโลกร้อน ง่ายๆเลย เริ่มจากตัวเองก่อนไม่ต้องรอใคร ผมไม่คิดจะไปพึ่งพารัฐนะ พึ่งตัวเองก่อน เมื่อเริ่มจากตัวเองมันจะเกิดเครื่อข่ายไปเอง เช่น เราบริโภคสิ่งแวดล้อมเท่าไร เราก็เริ่มลดลง แต่ต้องมองให้แตก

กระแสรณรงค์เรื่องโลกร้อน ต้องพิจารณาให้ถ่องแท้แล้วเริ่มต้นที่ตัวคุณเอง อย่าไปยึดติดกับรูปแบบที่เป็นเปลือกผิวครับ”